Przy rozpatrzeniu odwołania stosuje się przepis z art. 139 k.p.a. w ze. z art. 49a Prawa łowieckiego tj. bez możliwości wydania decyzji na niekorzyść strony wnoszącej odwołanie.

Zgodnie z art. 49a Prawa łowieckiego, w zakresie nieuregulowanym w ustawie lub przepisach wydanych na jej podstawie, do postępowania prowadzonego przez nadleśniczego lub dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe w sprawie ustalenia wysokości odszkodowania stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Jeśli ze zgodnie z treścią protokołu szacowania ostatecznego, ustalono wysokość odszkodowania, to decyzja organu administracji publicznej nie może tego odszkodowania zmniejszyć.

Uwzględniając treść znajdującego w niniejszej sprawie art. 139 k.p.a., zgodnie z który, organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny, Nadleśniczy/Dyrektor RDLP wyznaczony do merytorycznego rozpatrzenia sprawy, nie jest uprawniony do orzeczenia odszkodowania niższego niż w protokole szacowania.

Wyjątki stanowi sytuacja, gdy:

– zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo
– zaskarżona decyzja rażąco narusza interes społeczny
– decyzja została zaskarżona również przez dzierżawcę/zarządcę obwodu łowieckiego.

Inne wpisy z tej kategorii

• 
  Odpowiedzialność leśniczego za szkody poniesione przez pozyskującego
• 
  Ugoda w postępowaniu o ustalenie odszkodowania łowieckiego
• 
  Powstanie Sądu Arbitrażowego w Sprawach Szkód Łowieckich